Je eigen koers bepalen

Soms raak je de weg kwijt…

Laatst was ik op de Veluwe voor een heerlijke, lange wandeling. De route werd aangegeven met gele pijlen. Ik genoot volop van de natuur en van de tijd voor mezelf. Tot ik, na zo’n tien kilometer, bij een kruispunt kwam… zonder gele pijl. Een licht gevoel van ongemak kwam op. Heb ik een pijl gemist? Ik liep terug. Maar nee hoor – geen gemiste pijl. Dus ging ik weer terug naar hetzelfde kruispunt.
Daar bleef ik dit keer wat langer staan. Ik had geen idee waar ik was – laat staan waar ik naartoe moest. Nog langer twijfelen of heen en weer lopen had geen zin. Maar het hele stuk terug? Dat zag ik ook niet zitten.

Gelukkig zijn er meerdere manieren om je weg te vinden. Ik liet de gele pijlen voor wat ze waren, opende Strava op mijn telefoon, en koos mijn eigen pad. Ik wandelde heerlijk verder en zonder problemen kwam ik na een paar kilometer weer bij de auto uit.

Ook in het leven volgen we vaak de 'gele pijlen' – vaste routines, patronen, verwachtingen van anderen. Tot er iets onverwachts gebeurt. En dan staan we ineens op een kruispunt. In verwarring. Hoe vaak blijven we daar niet hangen, twijfelend heen en weer lopend? Bang om een nieuw pad te kiezen, omdat het bekende veiliger voelt dan het onbekende?

Hoe zou het zijn als je niet langer automatisch de gele pijlen volgt, maar je eigen kompas (weer) leert kennen – en je eigen koers durft te kiezen?

Je eigen koers bepalen begint met stilstaan. Luisteren naar jezelf. Voelen wat je nodig hebt. Dat vraagt om zelfbewustzijn én mildheid – de bereidheid om jezelf ruimte te geven, ook als je het nog niet precies weet. Je hoeft het pad niet volledig te overzien. Soms is één stap, in verbinding met jezelf, al genoeg.

Wil jij ontdekken wat jouw koers mag zijn maar vind je het lastig die eerste stap te zetten? Ik loop graag een stukje met je mee!