Ik ben het kwijt

Ik ben het kwijt
ergens verloren in de strijd

van het alsmaar mijn best doen
het juist eindeloos niets doen
het alsmaar hoopvol verwachten
het positief houden van gedachten
het alsmaar werken aan herstel
nog éven geduld, dan lukt het wel
het optimistisch vooruitzien
volgende week, maand of volgend jaar misschien.

Levenslust
werd noodgedwongen levensrust
maar in plaats van hersteld en uitgerust
ben ik leeg en uitgeblust.
En soms, heel eng,
is het alsof de dood mij zachtjes kust.

Ik schreef dit gedicht tijdens mijn long covid-periode, op een moment dat ik (opnieuw) een flinke terugval had. Levenslust voelde toen ver weg. Het leek alsof ik vastzat in een stilstand die eindeloos duurde.
Nu stroomt die levenslust gelukkig weer volop door me heen. Maar als ik dit gedicht lees, voel ik het weer even: het diepe verlangen naar energie en perspectief, maar me keer op keer uitgeblust voelen.

Ja, ik hield lichtpuntjes bij — kleine dingen waar ik dankbaar voor was. En die hebben echt verschil gemaakt. Maar op sommige momenten was het gewoon op. En op die momenten was het zo waardevol dat ik op anderen kon terugvallen. Om mee te delen, om te leunen, om perspectief te houden en me te helpen hoopvol weer stappen vooruit te zetten.

Dat uitgebluste gevoel kun je ervaren als je te maken hebt met ziekte of herstel. Maar ook eerder al kun je er tegenaan lopen. Stress op je werk. Gedoe thuis. Relaties die knellen. Verantwoordelijkheden die te zwaar voelen. Het kan zomaar opeens als te veel voelen.

Herken je jezelf in dit gedicht?
Kijk met zachte ogen naar jezelf.
Oefen jezelf (ook) te kijken naar de mooie dingen die er zijn.
En vooral: ploeter niet in je eentje.

Jij hoeft het, net als ik, niet alleen te doen. Deel met anderen, leun tegen die liefdevol aangeboden schouder, kijk samen wat er misschien anders kan en mag en zet zo weer stapjes vooruit.